Dalilla Hermans geeft antwoord op « Company is een bounty »
“ Tijdens elk WK gebeuren er rare dingen met mij. Alles waar ik anders een hekel aan heb, neemt het even over als de Duivels spelen: overdreven nationalisme (nooit voel ik me meer Belg) – check. Onbeschoft taalgebruik en agressieve communicatie (ik vloek als een ketter met bijpassende handgebaren) – dubbelcheck. Betweterigheid en de expert uithangen (ik weet het écht beter dan de bondscoach) – triplecheck. En het strafste van alles: ik heb niet eens iets met voetbal. Het duurde een eeuwigheid voor ik de buitenspelregel begreep en ik ken weinig andere ploegen dan FC White Star Schorvoort. Ik had dus nooit gedacht ooit over voetbal te schrijven. Maar na een stuk in deze krant kan ik niet anders (DS 27 juni).
Afrikaanse stiptheid
De kop boven het artikel trok mijn aandacht: ‘De Duivels kennen maar één kleur: rood.’ Oké, dacht ik, iemand die het misschien gesnapt heeft. Tot ik verder las. En pareltjes als dit aantrof in de citaten: ‘Hazard is een Afrikaan in het diepst van zijn ziel, Kompany een “Bounty”: dat maakt het makkelijk om bruggen te slaan.’ Nu ben ik al sinds mijn zestiende een enorme fan van Vincent Kompany (de man – niet alleen de speler). Hij zet zich al jaren in voor jongeren die het moeilijk hebben, engageert zich voor verschillende goede doelen, richtte een aantal bedrijven en organisaties op die inzetten op representatie en laat weinig kansen onbenut om zich over maatschappelijke vraagstukken te buigen. My kind of guy. Hij sprak zich al uit over racisme, superdiversiteit, zijn connectie met zijn Congolese roots.
Hoezo, Kompany is een ‘Bounty’? Daar gaf de auteur van het stuk zelf een antwoord op. ‘Het verbindende aan Kompany zit niet alleen in zijn intelligentie en sociale vaardigheden, maar ook in het feit dat hij een “Bounty” is: zwart van buiten en wit van binnen (Alleen zijn stiptheid is nog steeds “Afrikaans”).’ Ik heb dat stukje een aantal keren moeten herlezen, maar het stond er echt. Ook het ‘Afrikaanse’ van Hazard werd door de auteur geduid: ‘Maar wie Eden Hazard goed kent, bevestigt dat hij een wat Afrikaans karakter heeft. Hij heeft dat speelse op het veld, maar ook zijn soms prettig gestoorde gedrag ernaast.’ Voor de goede verstaander is het dus snel duidelijk: Afrikanen zijn speels en prettig gestoord en stiptheid is hen vreemd. Blijkt een Afrikaanse speler verder een serieuze mens te zijn, dan is het een Bounty. Dan is hij wit vanbinnen.
Januzaj? ‘Bijzonder geval’
Het is teleurstellend dat een artikel dat bol staat van de stereotypen passeert als een onschuldige beschouwing over de samenstelling van de Rode Duivels
Het was niet de enige tenenkrullende stelling in dit trieste artikel. Zo stond er ook nog te lezen dat Mousa Dembélé toch echt een vrome moslim is, ondanks zijn nonchalante cool. Alsof die twee zaken onverzoenbaar zijn. En Adnan Januzaj wordt omschreven als een bijzonder geval, als kind van Kosovaarse vluchtelingen. Zucht.
Voetbal wordt vaak omschreven als de belangrijkste bijzaak, en dat is het volgens mij ook voor heel wat mensen. Sport heeft de magische eigenschap mensen diepe emoties te doen voelen en een samenhorigheid te creëren die anders zeldzaam is. Zelfs iemand als ik die normaal gezien weinig geeft om wat volwassen mannen doen met hun bal(len), voelt hoe belangrijk die bijzaak soms is.
Deze generatie Rode Duivels inspireert een land dat op zoveel verschillende breuklijnen verdeeld is om af en toe voorbij de bullshit te kijken en als een sterke twaalfde man (of vrouw!) samen heel luid te roepen: tous ensemble. Er verschenen allerlei artikels in de internationale media over de kracht die schuilt in de samenstelling van onze ploeg. Hoe ze bijna een middelvinger opsteekt naar de polariserende retoriek, naar het eeuwige wij-zijverhaal. Over hoe deze groep voetballers keer op keer bewijst dat het echt kan, en veel minder moeilijk is dan men ons wil doen geloven. De rest van de wereld ziet het, onze Duivels zien het, de twaalfde man/vrouw ziet het. Maar de Vlaamse media zijn niet mee.
Racistische uitspraken
Het is teleurstellend dat een artikel bol van de stereotypen en bijna racistische uitspraken passeert als een onschuldige beschouwing over de samenstelling van de Rode Duivels. Ik denk aan de populaire uitspraak in het Engels: ‘This is why we can’t have anything nice.’ Terwijl onze spelers er alles aan doen om stereotypering tegen te gaan, zich uit te spreken tegen racisme wanneer nodig, het goede voorbeeld te geven, vond iemand het een goed idee hen te reduceren tot hun afkomst en daar allerlei valse assumpties aan vast te knopen.
Een dikke week geleden publiceerde de extreemrechtse organisatie Voorpost een overzicht van de Rode Duivels met onder elke speler hun zogezegde afkomst (dat klopte lang niet bij iedereen, maar de boodschap was duidelijk). Het artikel in De Standaard ging vergezeld van een soortgelijk overzichtje waar elke speler uit de A-ploeg werd afgebeeld met de geboorteplaats van zijn ouders erbij. Ik zou in godsnaam niet weten wat daar de meerwaarde van is.
Wat ik wel weet, is dat de kop van dat artikel in plaats van ‘de Duivels kennen maar één kleur: rood’ beter was geweest: ‘Onze redactie kent maar één kleur: wit.’
En nu ga ik mijn zwart-geel-rode outfit bij elkaar zoeken. Als u dit leest zal ik mijn stem weer schor hebben geschreeuwd”.
“Hazard is een Afrikaan in het diepst van zijn ziel, Kompany een “Bounty”: dat maakt het makkelijk om bruggen te slaan.“
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.